„Pozwól mi kochać” – Ilona Gołębiewska


Ilona Gołębiewska, Pozwól mi kochać, Wydawnictwo Muza 2019.
Seria: Dwór na Lipowym Wzgórzu
Część 1.: Podaruj mi jutro (recenzja)

Mówi się, że siódemka to szczęśliwa liczba. Szczerze mówiąc, nie wierzę w takie przesądy. Nie sposób jednak nie przyznać, że w przypadku Ilony Gołębiewskiej siódemka jest bardzo szczęśliwa! Pozwól mi kochać to jej siódma powieść i, moim zdaniem, najlepsza! Pachnie kwiatami, ziołami i przede wszystkim miłością. 

Powroty na Lipowe Wzgórze, powroty do starych znajomych

Och, jak cudownie w tym pięknym październiku było wrócić na Lipowe Wzgórze! Do Dworu Anieli Horczyńskiej, do pełnych ciepła i mądrości ludzi – mieszkańców i gości posiadłości, do tych zapierających dech w piersiach krajobrazów, do pobudzających kubki smakowe (i nie tylko) zapachów… Możliwość spędzania czasu z bohaterami Ilony Gołębiewskiej to prawdziwa przyjemność i dawka pozytywnej energii. To także szansa na czerpanie z ich siły, doświadczenia i pretekst do refleksji nad życiem. Bestsellerowa pisarka nie unika bowiem poważnych tematów, które dotyczą każdego z nas. Rodzinne tajemnice, konflikty trwające latami – chyba każda familia w Polsce mierzy się z takimi demonami.

Od dumy wydziału do oskarżonej – droga Sabiny Horczyńskiej

Ten tom serii poświęcony jest córce właścicielki posiadłości na Lipowym Wzgórzu. Aniela była główną bohaterką pierwszej części pt. Podaruj mi jutro. Tym razem Autorka oddaje głos Sabinie. To ceniona w środowisku uczelnianym wykładowca, mama dwóch dorosłych córek, kobieta sukcesu. Ma plan na życie i konsekwentnie go realizuje. Niestety, na konferencji prasowej dotyczącej jednego z najważniejszych projektów w jej życiu, pada ofiarą fałszywych oskarżeń. Z dnia na dzień w gruzach legły jej kariera, poczucie bezpieczeństwa, dobre imię, przyjaźnie i zdrowie… Miała wszystko i po jednej deklaracji dziennikarza wszystko straciła… Z trudem dochodzi do równowagi psychicznej – bierze leki i korzysta z pomocy terapeutki. Córka Klara namawia ją, by w oczekiwaniu na proces, zaszyła się na Lipowym Wzgórzu Sabina zgadza się, tym bardziej, że matka, z którą nie jest, delikatnie mówiąc, w zbyt dobrych stosunkach, wyjeżdża w podróż poślubną. Nie ma pojęcia, jak wiele w jej życiu zmieni pobyt we dworze…

Słowo jest wielkim władcą… ­– czyli jak fałszywe oskarżenia niszczą życie

Ciężko w recenzji, która, w tym przypadku, ma za zadanie zachęcić do lektury książki, a nie wszystko opowiedzieć i zanudzić odwiedzającego blog, poruszyć wszystkie tematy takich wielowątkowych powieści. Pozwólcie więc, że skupię się na trzech, w moim odczuciu, najważniejszych wątkach. Najpierw na tym, co związane jest z życiem zawodowym Sabiny. Jak już wspomniałam, podczas konferencji prasowej, padła ofiarą pomówienia. Zarzucono jej, że przyjęła łapówkę w zamian za sfałszowanie badań. I tym razem, powtarzając na Gorgiaszem, „słowo  okazało się wielkim władcą”. W jednej chwili kobieta straciła wszystko. Została odsunięta od wykonywania obowiązków na uczelni, a prokuratura rozpoczęła przygotowania do procesu. Media i branża nie postawiły na Horczyńskiej suchej nitki. Ilona Gołębiewska poruszyła temat, który zdarza się niemal w każdym środowisku pracy. Zazdrość, zawiść, kopanie pod kimś dołków… W przypadku Sabiny sprawa znalazła swój finał w sądzie. Często jednak konfliktu nie rozstrzyga sędzia. Jednak rana w sercu, utrata dobrego imienia zostają. Sabina cierpiała i na ciele, i na duchu. Myślę, że ta sytuacja jest przestrogą dla nas wszystkich. Łatwo jednym słowem zniszczyć komuś życie. Dużo trudniej jest je później odbudować. Często bywa to zupełnie niemożliwe…

Jaka matka, taka córka – czy na pewno?

Relacji matki i córki Ilona Gołębiewska sporo miejsca poświęciła w Podaruj mi jutro. I w tej części serii kontakty Anieli i Sabiny są ważnym wątkiem. Tajemnica, poczucie opuszczenia, wzajemne żal i pretensje – ciągnie się to za nimi od kilkudziesięciu lat. Sabina ma żal do matki, że dzieciństwo spędzała z dziadkiem – nie z nią. Czuła się opuszczona, samotna – uczucia i emocje towarzyszące w najmłodszych latach zaważyły na jej psychice i sposobie postrzegania matki w dorosłym życiu. Była głucha na argumenty rodzi elki. Liczyły się tylko jej ból i poczucie odrzucenia. W dodatku, Aniela nie chce wyjawić córce, kto jest jej ojcem. Sabina, mimo niemal 50 lat na karku, nie potrafi pogodzić się z uporem mamy i za wszelką cenę próbuje poznać tożsamość ojca. Czy gdy pozna dane mężczyzny łatwiej będzie jej odnaleźć sens życia? Czy relacje Sabiny i Anieli da się jeszcze naprawić? Czy wzajemne żale, oskarżenia zastąpi serdeczność i ciepło?

Na miłość nigdy nie jest za późno

Sabina jest kobietą po 40., właściwie zbliża się do 50. Samotnie wychowała córki, skupiła się na karierze. Sprawa z oskarżeniem o łapówkę odwraca jej życie o 180 stopni. Zamykają się stare drzwi, ale otwierają nowe… Postać tajemniczego mężczyzny ze dworu matki, przywraca Sabinie wiarę w miłość i poczucie spełnienia u boku mężczyzny. Cieszę się, że Ilona Gołębiewska poruszyła ten wątek. Przecież każdy ma prawo do miłości – bez względu na początek PESEL-u czy okoliczności.

Tytuł ma znaczenie – i to niejedno!

Pozwól mi kochać… Takie zdanie, a właściwie prośba, pada w jednym z ostatnich rozdziałów powieści. W moim odczuciu pada jeszcze wiele razy – w duszy bohaterów. Przecież pozwolenie może prosić Sabina… samą siebie. Wiadomo, egoizm nie jest dobry, ale akceptacja i miłość do samego siebie pomaga w zrozumieniu i celebrowaniu życia. Dopiero akceptując samych siebie, kochając siebie, jesteśmy w stanie w pełni kochać drugiego człowieka! Te słowa, nie raz, mogła też skierować Aniela do córki, która uparcie ją odtrącała, odrzucała jej wsparcie, wypierając z pamięci ich wspólne dobre chwile. Wreszcie może je powiedzieć mężczyzna, który niepostrzeżenie pragnie wtargnąć do serca Sabiny.

Powieść pachnąca ziołami

Ilona Gołębiewska to mistrzyni łączenia kilku historii w spójną całość. Co ważne, robi to niezwykle naturalnie i wiarygodnie. Wielkim atutem jej prozy jest język – niesamowicie barwna, nasycona uczuciami, kolorami, zapachami polszczyzna… W dialogach, opisach, niekiedy stosując metafory, porównania czy inne środki artystyczne, Autorka pragnie przekazać czytelnikom ponadczasowe mądrości. Na końcu książki znajdują się także dobre rady związane z zielarstwem – koniecznie muszą tam zajrzeć nie tylko szeptuchy!

Już czekam na kolejną wizytę we dworze!

Bo ta jest nieunikniona! Zgodnie z zapowiedziami Ilony kolejne dwa tomy mają być poświęcone córkom Sabiny. Dzięki temu czytelnik pozna wszystkie przedstawicielki pokolenia Horczyńskich. Jestem pewna, że ten ród kryje jeszcze niejedną tajemnicę. Z niecierpliwością czekam na trzecią część, a Wam gorąco polecam Pozwól mi kochać. Pozwólcie się uwieść tej historii. Siłą tej powieści są kobiety. Poznajcie je i zaprzyjaźnijcie się z nimi. Nie pożałujecie!

Autorce dziękuję za wymienienie mojego nazwiska w posłowiu!
Wydawnictwu dziękuję za egzemplarz do recenzji!