by 
Choć definicje domu i rodziny wydają się oczywiste, życie nie daje się zamknąć w typowych ramach. Każdy dom kryje inne zakamarki. Każda rodzina pisze własną historię. Jak z obcymi ludźmi budować relację, której podstawą są tylko więzy krwi? Gwarantuję, że to książka nieodkładalna.
rekomendacja Dropsa Książkowego
Donatella Di Pietrantonio, Porzucona córka, Wydawnictwo Mando 2022.
Wydaje się niepozorna. Cienka, nieco ponad 220 stron. Malutka, zmieści się do damskiej torebki. Ale to nie tak. Ta książka ma mały format, żeby dała się przytulić do serca. Przeniknąć w jego głąb. Dotrzeć do każdego zakamarka. Bo przecież każdy z nas nosi na sercu rysę porzucenia…
Tak jak napisałam w rekomendacji umieszczonej na skrzydełku – to książka nieodkładalna. Przeczytana w jeden dzień. Zachłanność? Niepohamowany apetyt na tę historię? Tak, też. Ale przede wszystkim szacunek do bohaterki. Do jej labiryntu życia. Do jej opowieści. Do jej traumy. Do jej niewyobrażalnej tęsknoty. Za matką. Choć z boku patrząc, miała je przecież dwie…
Byłam sierotą z dwiema żyjącymi matkami. Jedna oddała mnie, gdy jeszcze jej mleko nie wyschło na moim języku, druga – gdy miałam trzynaście lat.
„Porzucona córka”
Dziewczyna nie rozumie, dlaczego jednego dnia ma piękny dom nad morzem i bezwarunkową miłość rodziców, a kolejnego zostaje bez słowa oddana biologicznej matce, o której istnieniu nie miała dotąd pojęcia.
Ma wtedy trzynaście lat i dostaje przydomek Arminuta – „ta, która wróciła”. Jej nowym domem staje się uboga wioska w Abruzji, matką kobieta, która odmawia jakiejkolwiek czułości, a rodzeństwem gromada wiecznie głodnych i brudnych dzieci. Przyzwyczajona do wygód, musi spać w jednym łóżku z młodszą siostrą i wytrzymywać wzrok Vincenza, który patrzy na nią tak, jakby już była kobietą.
Jak ukształtuje ją nowa rzeczywistość i czy będzie potrafiła zrozumieć, dlaczego tak potraktowały ją obie matki?
Macierzyństwo i dzieciństwo. Zabrane dzieciństwo. Trauma i odpowiedzialność. Głębokie, aż do utraty tchu. I podziw. Ogromny podziw dla głównej bohaterki, narratorki zarazem. Arminuta bowiem ratuje nie tylko siebie. Dba o rodzeństwo. Nawiązuje wyjątkową więź z siostrą. Ponad rozłąką. Ponad strachem. Ponad poczuciem odrzucenia. Na swój sposób troszczy się też o matki, jednocześnie krzycząc z poczucia niezrozumienia i braku bliskości. Zadaje pytania, szuka odpowiedzi. Czy prawda ją wyzwoli? Czy prawda wyzwoli jej matki? Czy porzucona córka będzie umiała zaufać na nowo?
Narracja prowadzona jest w pierwszej osobie, z perspektywy Arminuty. Czytelnik może zatem wejść do jej świata, do jej serca, do jej duszy. A przynajmniej do tych zakamarków, które przed nim odsłania.
Podczas lektury wzruszyłam się wielokrotnie. Czułam uścisk na sercu. I jednocześnie ogromną wdzięczność, że byłam i jestem kochaną córką. Ważną. Najważniejszą. Doświadczyłam oceanu miłości, troski. Nigdy nie podnosiłam się sama – zawsze obok była mama. Dobrze być po prostu córką swojej matki.
Przeczytajcie, Drogie Córki. I jeśli jeszcze macie Mamę, podsuńcie Jej ten tytuł. A potem przytulcie. Najmocniej na świecie.
Tekst powstał w ramach współpracy reklamowej z Wydawnictwem Mando
