„Lato o smaku miłości” – Edyta Świętek

Read More
"Lato o smaku miłości" - Edyta Świętek

Edyta Świętek, Lato o smaku miłości, Wydawnictwo Mando 2024.

| współpraca reklamowa z Wydawcą |

Tak naprawdę najbardziej oczywistą sprawą w naszym życiu są nieustanne zmiany. One zachodzą, chcemy tego czy nie. 

Jeśli szukacie powieści idealnej na ciepły letni wieczór, znaleźliście tytuł idealny! “Lato o smaku miłości” to tylko pozornie lekka historia, której akcja rozgrywa się w blasku zachodzącego słońca, a finał “i żyli długo i szczęśliwie” czuć od siódmego zdania. Edyta Świętek zaprasza nas do świata prawdziwego, bardzo prawdziwego. Jest blask słońca, ale i burzowe chmury. Jest miłość, ale jest też zdrada i niedopowiedzenia. Jest więź babci i wnuczki, są też trudne relacje między matką a córką. Jest talent i jest też niepełnosprawność, która kładzie się cieniem na pewne relacje. 

Relacje między kobietami, smak pierwszej miłości i niepełnosprawność to trzy wątki, które są dla mnie najważniejsze w tej książce. 

Wiktoria, główna bohaterka powieści, ucieka sprzed ołtarza. Za namową babci przyjeżdża do rodzinnego domu, do Lubomierza. Z dala od zgiełku miasta i blisko pierwszej miłości szuka przestrzeni do znalezienie samej siebie. Na nowo. Czerpie z mądrości babci i szuka tej mądrości w sobie. Dokonuje bardziej lub mniej trafionych wyborów, podążając za głosem serca. Ale czy na pewno to serce szepce jej, co robić?

Edyta Świętek na przykładzie postaci babci i wnuczki pokazuje, jak wielką siłę ma pierwsza miłość. Jak potrafi pchać w przepaść i jak czyni życie piękniejszym. To uczucie staje się punktem wyjścia do rozważań o kobiecości i relacjach między kobietami – zwłaszcza w rodzinie. Przypominał mi się “Wadliwy gen” Małgorzaty Matwij, w którym autorka zwróciła uwagę na przekazywane z pokolenia na pokolenie zachowania, nastroje, postawy. Przekazywane nieświadomie, wbrew swojej woli. Wbrew woli przekazującej i tej obdarowanej. 

Cieszę się, że autorka pochyliła się nad tematem niepełnosprawności. Wiktoria jest osobą niesłyszącą, której towarzyszą aparaty słuchowe, są jej łącznikiem ze światem. Edyta Świętek na przykładzie bohaterki pokazuje, jak smakuje miłość, przyjaźń i codzienność osoby z niepełnosprawnością. Jako osoba z MPD – bardzo za to dziękuję!

“Lato o smaku miłości”, choć to niespieszna historia, pochłania się jednym tchem. Problemy uczuciowe Wiktorii, matrymonialne plany jej babki – to wszystko sprawia, że ciekawość czytelnika rośnie z każdą przeczytaną stroną, a rozwiązania, które okazywały się być oczywiste, wcale takimi nie są.

“Lato o smaku miłości” ma smak dobrej lektury. Życiowej historii, która wzrusza i bawi do łez. Opowieści o sile uczuć – i tych damsko-męskich i tych rodzinnych. I o sile, która drzemie w każdej kobiecie.

“Lato o smaku miłości” Edyty Świętek – kto powinien sięgnąć po tę książkę? 

  • Miłośniczki pióra autorki
  • Czytelniczki powieści obyczajowych
  • Romantyczne dusze

„Uroki promiennych dni” – Edyta Świętek

Read More
uroki promiennych dni - wersja 3d

Edyta Świętek, Uroki promiennych dni, Wydawnictwo Mando 2024.

IV tom Sagi Krynickiej

Współpraca reklamowa z wydawnictwem.

„Zmiany są czymś naturalnym. Musimy je akceptować, nawet jeśli burzą porządek naszego świata”.

A jednak trudno mi zaakceptować tę zmianę. Fakt, że już nie zawitam do Krynicy w sezonie i poza nim. Nie odwiedzę Lwowa i znajomych w Krakowie. Tak, bohaterowie sagi Edyty Świętek to zdecydowanie moi dobrzy znajomi. Bo jak nie zżyć się z rodzinami, którym towarzyszyło się od pokoleń? W czasach wojny i pokoju? W czasach prawdy i czasach kłamstwa?

Polska odzyskała upragnioną wolność i wróciła na mapy świata. Świata, którego serce dla wielu bije w Krynicy. W znajomych domostwach, uzdrowisku, wytwornych balach. Wśród rodziny i znajomych, którzy znają się wzajemnie od pokoleń. 

Nieuchronność upływającego czasu to nie tylko konieczność pożegnania się z ulubionymi postaciami. To, jak zmienia się świat, jak mija czas, widać najlepiej na postaciach namalowanych piórem Autorki. Bohaterowie, którzy w pierwszym tomie byli dziećmi, nieświadomymi tego, co przyniesie im przyszłość, teraz są dorośli. Sami zakładają rodziny, budują domy i scalają utracone przed laty więzi. 

Teodozja, Stanisław, Konstancja, Izabela, Wiśka – w poprzednich częściach dzieci i nastolatkowie, przekraczają próg dorosłości, podejmując wybory nie zawsze zgodne z wyborami opiekunów. Podejmują decyzje, których konsekwencje nie zawsze są zgodne z ich oczekiwaniami i marzeniami. Wtedy do głosu dochodzi życie, które każe trwać przy swoim, walczyć o siebie i swoje pragnienia. Ale też i życie, które zgodnie z przyjętym obyczajem, każe milczeć, chować prawdziwą twarz i unikać własnego wzroku w lustrze. 

Upływający czas to także zmieniające się zwyczaje i nowości architektoniczne. Do głosu dochodzi – jak się wydaje ówczesnym – nowoczesność, z którą nie wszyscy sobie radzą. Artyści tęsknią do tradycyjnych budowli, odbiorcy sztuki do znanych im stylów utrwalania rzeczywistości i wyobraźni, a matki zastanawiają się nad wpływem feminizmu na decyzje dorastających córek. Otwarte drzwi uniwersytetu są dla nich synonimem przewrotu w podejściu do życia, wykształcenia czy małżeństwa.

Kreując postaci kobiece, Edyta Świętek przypomina nam – czytelniczkom z XXI wieku, które mają świat u swoich stóp, czasy, kiedy ten świat się otwierał. Kiedy zaczął dopuszczać małżeństwa z miłości czy podjęcie przez kobiety studiów i zawodów zarezerwowanych tylko dla panów. Przypomina świat, który uczył się stawiać na równi, niezależnie od płci.

„Uroki promiennych dni” to zamknięcie pięknego cyklu o fundamencie życia, jakimi są miłość i przyjaźń. Cyklu o blaskach prawdy i cieniach kłamstwa. O wsparciu rodzinnym i zdradach, które zrywały więzy krwi i relacje powinowactwa. 

Na przykładzie postaci Aurelii i Matyldy, Autorka opowiada historię kobiecej przyjaźni. Przyjaźni budowanej na skale, która przetrwała wichry i sztormy, której nie zburzył podmuch rodzinnych porachunków i przechowywanych w zakamarkach serca tajemnic. Przyjaźni, która polega nie tylko na wzajemnym doradzaniu sobie czy wielogodzinnych rozmowach. Relacja bohaterek to przypomnienie tego, że wspólny spacer i milczenie mogą znaczyć więcej niż tysiąc słów, bo świadczą przecież o obecności drugiego człowieka.

W powieści, tak jak w poprzednich tomach Sagi Krynickiej, pojawiają się autentyczne postaci – Jan Kiepura czy Nikifor, który właściwie dorasta na oczach czytelników.  Losy bohaterów toczą się na tle historycznych wydarzeń. Zaraza, głód, poszukiwanie tożsamości narodowej po latach zaborów – postaci, tak jak ludzie tamtych czasów, mierzą się z rodzinnymi i osobistymi dramatami. Książkę czyta się szybko, z ciekawością, a jednocześnie delektując się staranną polszczyzną. Opisami przyrody, metaforami, w których zaklęte są drogowskazy dla czytelniczek. 

Edyto, serdecznie dziękuję Ci za „Uroki promiennych dni” i poprzednie tomy. Dziękuję za spacery krynickimi uliczkami, uzdrowiskowe bale czy wizyty we Lwowie. Dziękuję za lekcję historii i lekcję kobiecości. Kobiecości, która jest synonimem i siły, i delikatności jednocześnie. Kobiecości, która czerpie z przyjaźni i nie uzależnia swojej wartości od obecności mężczyzny. Kobiecości, która realizuje się w prowadzeniu domu oraz w pracy zawodowej. Kobiecości tak różnej – jak kobiety wtedy i dziś.

„Uroki promiennych dni” Edyty Świętek – kto powinien sięgnąć po tę książkę?

  • Czytelnicy poprzednich tomów sagi
  • Miłośnicy powieści z historią w tle
  • Romantyczne dusze
  • Wielbiciele pióra Autorki 

Rozdanie na Facebooku – wygraj powieść

„Porywy namiętnych serc” – Edyta Świętek (patronat medialny Dropsa)

Read More
porywy namiętnych serc - 3d

Edyta Świętek, Porywy namiętnych serc, Wydawnictwo Mando 2023.

Patronat medialny Dropsa Książkowego

III część „Sagi krynickiej”

Tekst powstał w ramach współpracy z Wydawcą.

Co mają wspólnego akuszerka i pisarka?

Już Wam wyjaśniam – kluczem do odpowiedzi na to pytanie jest najnowsza powieść Edyty Świętek. „Porywy namiętnych serc” to trzecia część „Sagi krynickiej” – cyklu o mieszkańcach uzdrowiska na przełomie XIX i XX wieku. W cieniu wielkiej polityki, w cieniu przełomowych wydarzeń, w bogatych domach i ubogich chatach dzieje się codzienność. Wypełniona miłością, namiętnością, trudnymi wyborami, tęsknotą, zazdrością i żalem…

Co mają wspólnego akuszerka i pisarka?

Do zadania tego pytania skłoniła mnie główna bohaterka tej części cyklu. Teodozja, podopieczna Aurelii, która staje przed ważnymi wyborami. Wyborami dotyczącymi wykształcenia, zmiany stanu cywilnego i odkupienia win rodziców, których poczynania naznaczyły kolejne pokolenia rodziny. Na przekór stereotypom, na przekór tradycyjnemu podziałowi ról, który nakazywał kobiecie zajmować się domem, dziećmi, organizację spotkań towarzyskich, postanawia zostać akuszerką.

Akuszerka to położna. Według słownika języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego to kobieta wyszkolona w pomocy i usłudze przy porodach. Teodozja postanawia nie mieć własnych dzieci, by nie przekazywać zła, które – jak wierzy, płynie w jej żyłach. Postanawia za to przyjmować na świat inne maleństwa i wspierać kobiety na początku trudnej drogi macierzyństwa.

Na ścieżkach popularnego krynickiego uzdrowiska krzyżują się drogi fikcyjnych bohaterów i postaci historycznych. Wojenna zawierucha jest coraz bliżej. Jedni widzą w niej szansę na odrodzenie się Polski, inni zaś liczą na pokojowe rozwiązanie europejskich konfliktów. Jak wszędzie, ciepłe uśmiechy i życzliwość, kryją za sobą tajemnice i wielkie uczucia.

„Porywy namiętnych serc” to opowieść pełna emocji, niebezpiecznych intryg i decyzji, przed którymi stają zarówno młodzi, wchodzący w dorosłość bohaterowie, jak i ci, których znamy od I tomu. W książce, zgodnie z tytułem, jesteśmy świadkami porywów namiętnych serc. Serc spragnionych zrozumienia, serc spragnionych miłości, serc spragnionych stabilizacji. Ale czy za namiętnością zawsze stoi prawdziwa miłość, która pokona wszystkie przeszkody? Ale czy namiętność, której ludzie dają się ponieść za plecami innych, nie rani? Czy zawsze jej rytm jest zgodny z biciem serca?

W III tomie sagi Edyta Świętek stawia przed czytelnikiem wiele pytań dotyczących miłości – nie tylko damsko-męskiej. Swoich piórem kreśli postaci matek i dzieci, opisuje ich relacje i wyzwania, przed jakimi stają na kolejnych etapach życia. Plastycznie opisuje krajobraz Krynicy, krakowskie uliczki i lwowskie zakamarki. Maluje ludzkie portrety, w cieniu kryjąc ich wady, jasnymi kolorami farb dobrych słów podkreślając zalety. Kto wie, może pożycza narzędzia do pracy od samego Nikifora…?

Co mają wspólnego akuszerka i pisarka?

Pisarka pomaga wyjść na świat obrazom, które grają jej w duszy, sercu, które widzi w wyobraźni. Pisarka jest dla mnie akuszerką słowa.

Edyta Świętek jest dla mnie akuszerką słowa. Dzięki niej na świecie pojawił się piękny cykl o różnych obliczach kobiecości w czasach, które kobiecość spychały na dalszy plan. Cieszę się, że mogę te dzieci, ukryte w kwiatowych okładkach, przytulać do serca i trzymać w czytelniczych ramionach.

„Porzucona córka” – Donatella Di Pietrantonio

Read More
porzucona córka okładka 3d

Choć definicje domu i rodziny wydają się oczywiste, życie nie daje się zamknąć w typowych ramach. Każdy dom kryje inne zakamarki. Każda rodzina pisze własną historię. Jak z obcymi ludźmi budować relację, której podstawą są tylko więzy krwi? Gwarantuję, że to książka nieodkładalna.

rekomendacja Dropsa Książkowego

Donatella Di Pietrantonio, Porzucona córka, Wydawnictwo Mando 2022.

Wydaje się niepozorna. Cienka, nieco ponad 220 stron. Malutka, zmieści się do damskiej torebki. Ale to nie tak. Ta książka ma mały format, żeby dała się przytulić do serca. Przeniknąć w jego głąb. Dotrzeć do każdego zakamarka. Bo przecież każdy z nas nosi na sercu rysę porzucenia…

Tak jak napisałam w rekomendacji umieszczonej na skrzydełku – to książka nieodkładalna. Przeczytana w jeden dzień. Zachłanność? Niepohamowany apetyt na tę historię? Tak, też. Ale przede wszystkim szacunek do bohaterki. Do jej labiryntu życia. Do jej opowieści. Do jej traumy. Do jej niewyobrażalnej tęsknoty. Za matką. Choć z boku patrząc, miała je przecież dwie…

Byłam sierotą z dwiema żyjącymi matkami. Jedna oddała mnie, gdy jeszcze jej mleko nie wyschło na moim języku, druga – gdy miałam trzynaście lat.

„Porzucona córka”

Dziewczyna nie rozumie, dlaczego jednego dnia ma piękny dom nad morzem i bezwarunkową miłość rodziców, a kolejnego zostaje bez słowa oddana biologicznej matce, o której istnieniu nie miała dotąd pojęcia.

Ma wtedy trzynaście lat i dostaje przydomek Arminuta – „ta, która wróciła”. Jej nowym domem staje się uboga wioska w Abruzji, matką kobieta, która odmawia jakiejkolwiek czułości, a rodzeństwem gromada wiecznie głodnych i brudnych dzieci. Przyzwyczajona do wygód, musi spać w jednym łóżku z młodszą siostrą i wytrzymywać wzrok Vincenza, który patrzy na nią tak, jakby już była kobietą.

Jak ukształtuje ją nowa rzeczywistość i czy będzie potrafiła zrozumieć, dlaczego tak potraktowały ją obie matki?

Macierzyństwo i dzieciństwo. Zabrane dzieciństwo. Trauma i odpowiedzialność. Głębokie, aż do utraty tchu. I podziw. Ogromny podziw dla głównej bohaterki, narratorki zarazem. Arminuta bowiem ratuje nie tylko siebie. Dba o rodzeństwo. Nawiązuje wyjątkową więź z siostrą. Ponad rozłąką. Ponad strachem. Ponad poczuciem odrzucenia. Na swój sposób troszczy się też o matki, jednocześnie krzycząc z poczucia niezrozumienia i braku bliskości. Zadaje pytania, szuka odpowiedzi. Czy prawda ją wyzwoli? Czy prawda wyzwoli jej matki? Czy porzucona córka będzie umiała zaufać na nowo?

Narracja prowadzona jest w pierwszej osobie, z perspektywy Arminuty. Czytelnik może zatem wejść do jej świata, do jej serca, do jej duszy. A przynajmniej do tych zakamarków, które przed nim odsłania.

Podczas lektury wzruszyłam się wielokrotnie. Czułam uścisk na sercu. I jednocześnie ogromną wdzięczność, że byłam i jestem kochaną córką. Ważną. Najważniejszą. Doświadczyłam oceanu miłości, troski. Nigdy nie podnosiłam się sama – zawsze obok była mama. Dobrze być po prostu córką swojej matki.

Przeczytajcie, Drogie Córki. I jeśli jeszcze macie Mamę, podsuńcie Jej ten tytuł. A potem przytulcie. Najmocniej na świecie.

Tekst powstał w ramach współpracy reklamowej z Wydawnictwem Mando

„Narzeczona z powstania” – Magda Knedler

Read More
narzeczona z powstania recenzja

Magda Knedler, Narzeczona z powstania, Wydawnictwo Mando 2022.

„Od zawsze uważałam, że najciekawsze – i najbardziej niewiarygodne – historie pisze samo życie. Ta historia też taka jest. Napisało ją życie. A ja odtworzyłam ją na podstawie rodzinnych opowieści, mnóstwa starych zdjęć, dokumentów, które leżały w szufladach od dziesiątek lat, jak również tych, które trzeba było dopiero odnaleźć. Te odnalezione dokumenty scaliły powieść i uzupełniły wiele luk, przyniosły też odpowiedzi na od dawna zadawane pytania”.  

Magda Knedler

Zakończyło się moje spotkanie z Magdą Knedler. Specjalnie nie używam formy „lektura jej najnowszej książki”, bo to nie była lektura. To było spotkanie. Wyobrażam sobie, że doszło do niego w jej domu. Przy stole nakrytym bieżnikiem, na którym stały dwie porcelanowe filiżanki z kawą. Było dotykanie rodzinnych pamiątek. Chłonięcie opowieści. Słuchanie, słuchanie, słuchanie. Przymykanie oczu. Obcieranie łez. Wejście do prywatnego świata Autorki i jej rodziny. Poznałam pradziadków Pani Magdy, dziadków, ojca. Ale Babcię przede wszystkim.

Główną bohaterką „Narzeczonej z powstania” jest Maria, babcia Magdy Knedler. Opowieść zaczyna się jeszcze przed wojną, gdy powietrze pachnie beztroską, przygodami, latem, pierwszą miłością. Młodzieńcze marzenia burzy 1 września, a energia na ich realizację musi być spożytkowana na obronę ojczyzny i wartości.

To Maria jest Bohaterką. Nie tylko książki. Bohaterką wojennej zawieruchy, nie tylko dlatego, że brała udział w konspiracji. Ta opowieść to dowód na to, że bohaterskim czynem jest nie tylko stanie na barykadzie, przygotowanie leśnej zasadzki na okupanta, przeciskanie się przez kanały, szaleńczy bieg z meldunkiem, dyżur w szpitalu polowym. Bycie bohaterem to nakarmienie głodnego. Bycie bohaterem to zorganizowanie bezpiecznego noclegu. Bycie bohaterem to nawiązanie kontaktów. Bycie bohaterem to codzienna praca. Bycie bohaterem to brak obojętności.

Maria jest także nauczycielką. Działania właśnie, nadziei, podnoszenia z gruzów – miasta i samej siebie. Nauczycielką życia w czasach, które życie brutalnie deptały. Nauczycielką kobiecości w najpiękniejszej jej definicji – kobiecości, którą tworzą miłość, czułość, siła, wrażliwość, godność. Nawet w obliczu wojny.

Bohaterką tej opowieści jest też sama Autorka. Magda Knedler nie tylko utkała historię z nici porozrzucanych w rodzinnych rozmowach i szufladach. Ona – na kartach tej książki – rozmawia z babcią. Właściwie to zwraca się do niej. Bo wie. Wie, co czekało na babcię za zakrętem historii. Wie, kto odszedł bezpowrotnie, a z kim jeszcze dano było się jej spotkać. Wie, jaka będzie historia wojennej miłości, której nie zgłuszy żaden huk.

Rozdziały zaczynają się od zaznaczenia dat, jakie obejmują oraz postaci, z perspektywy której historia będzie przedstawiania. Maria i Rudolf. Marię już Wam przedstawiłam. Kim jest Rudolf? Sąsiadem Marii. Tyle Wam wystarczy do momentu rozpoczęcia… spotkania.

Akcja opowieści rozpoczyna się w 1938 roku. Kończy… Chciałoby się napisać – zgodnie z tytułem rozdziału – w 1991 roku. Tak naprawdę trwa do dziś. Bo historia Marii trwać będzie dopóki kolejne pokolenia nie tylko rodziny pamiętają. A jej wnuczka zadbała o to, by Marię poznali wszyscy. Córkę, siostrę, narzeczoną, babcię, bohaterkę. Czasów wojny i zwykłej codzienności.

Historia trwa. Przeszłość – niekiedy boleśnie – przeplata się z teraźniejszością, wpływając na przyszłe wybory. Historia trwa, tworzymy ją każdego dnia. Dopóki trwa pamięć i miłość. A ta opowieść jest nimi przepełniona. Przepełnia także serce słuchacza. Genialna? Poruszająca? Tak, też. Ale przede wszystkim prawdziwa. Prawda i pamięć są fundamentami tej opowieści.

Tekst powstał we współpracy z Wydawnictwem Mando.